Nowy chrześcijanin - Eustachy odmówił złożenia hołdu bóstwom pogańskim, co przyczyniło się do jego męczeńskiej śmierci. Kościół zaliczył św. Eustachego w poczet czternastu głównych wspomożycieli w trudnych sytuacjach i uznał go za patrona m.in. Madrytu oraz Paryża. Święty Eustachy patronuje myśliwym, leśnikom, strażakom, traperom i osobom torturowanym. Uważano, że zapewnia wsparcie ludziom w chwilach zwątpienia i załamania wiary, kłopotach rodzinnych oraz wypadkach losowych.

W ikonografii św. Eustachego przedstawiano jako mężczyznę ubranego w tunikę, rycerza lub myśliwego. Na ikonach ukazywany jest zwykle w stroju wodza rzymskiego. Atrybutami świętego są: jeleń z krucyfiksem umieszczonym między odnogami poroża, chorągiew, łuk, kusza i rzymska tunika. Dzień poświęcony patronowi obchodzono 20 września (dawniej 29 marca).

św. Eustachy Rzymski

W średniowieczu duży wpływ na religię chrześcijańską miał kult św. Eustachego, który w Kościele katolickim uważany był za ważnego świętego i czczony również w Kościele prawosławnym. Żywot św. Eustachego, ze względu na brak wiarygodnych źródeł historycznych, oparty jest na legendach podaniach (m.in. w "Złotej legendzie" Jakuba de Voragine).
Placyd (imię Eustachy przybrał na chrzcie) prawdopodobnie żył na przełomie I i II wieku w Rzymie. Pochodził z możnego rodu, był żołnierzem, generałem i trybunem rzymskim. Zyskał sławę i zaszczyty, odnosząc liczne zwycięstwa, a z żołnierską służbą godził myśliwską pasję. Z postacią świętego związana jest myśliwska legenda. Placyd na polowaniu miał zobaczyć pięknego byka jelenia, który stał na skale. Pomiędzy tykami jego wieńca dostrzegł jaśniejący krzyż z postacią Chrystusa i usłyszał słowa nawołujące do nawrócenia. Widzenie to miało spowodować u Placyda duchową przemianę i przyczynić się do nawrócenia na wiarę chrześcijańską.
Jak głosi legenda, podczas polowania w Wielki Piątek 695 roku ujrzał wspaniałego byka jelenia z krzyżem jaśniejącym między odnogami rozłożystego wieńca. Wówczas miał usłyszeć napomnienie do nawrócenia. Niektórzy widzenie św. Huberta uznają za zapożyczenie z legendy o św. Eustachym, które miało służyć krzewieniu kultu nowego patrona. Nie ma jednak na to żadnych dowodów historycznych ani wiarygodnych źródeł. natomiast w historii Kościoła często w żywotach świętych występuje powtarzalność form objawień. Stąd nie ma sprzeczności ani powodu, aby nie uznać niezależności objawień obu świętych
Po tym zdarzeniu Hubert radykalnie zmienił życie: porzucił dwór, zaszczyty, zrzekł się należnej mu sukcesji, został uczniem i współpracownikiem biskupa Lamberta.
Odbył pokutę w Puszczy Ardeńskiej W 705 roku, po śmierci Lamberta, dostąpił godności biskupiej i został mianowany przez papieża 31 biskupem Maastricht. Legenda glos, że z rąk papieża otrzymał stułę i klucz, których dotknięcie miało leczyć choroby (także odzwierzęce). W Liège, gdzie został zamordowany św. Lambert, Hubert wybudował kościół pod wezwaniem po przednika, przeniósł tam siedzibę biskupstwa z Maastricht, zostając jednocześnie pierwszym biskupem miasta. Hubert, jako biskup, zachowywał post i ubóstwo. Zasłynął jako wielki apostoł Ardenów, głosząc wiarę z wielką żarliwością i z narażeniem życia chrystianizując pogańską ludność. Zmarł 30 maja 727 roku i został pochowany w bocznej nawie kościoła św. Piotra w Liège. Kościół ogłosił Huberta świętym.
3 listopada 743 roku ciało świętego - ponoć nietknięte rozkładem - złożono w sarkofagu w głównym ołtarzu kościoła w Liège. Dzień 3 listopada ustanowiono dniem patrona. 
Kościół uznał Huberta za patrona myśliwych, ludzi lasu, jeźdźców konnych. Święty czczony był także jako opiekun psów myśliwskich, orędownik w przypadkach wścieklizny, lunatyzmu, a nawet epilepsji. W nawiązaniu do legendy ikonografia ukazuje św. Huberta w stroju myśliwskim, czasami jako klęczącego przed jeleniem i w niego wpatrzonego, z oszczepem lub łukiem, czasami także z rogiem w dłoniach lub u boku i z towarzyszącymi mu w psami. Atrybutem św. Huberta jest jeleń z krzyżem, na ogół bez postaci Chrystusa (w przeciwieństwie do widzenie św. Eustachego z krucyfiksem).

Kapliczka św. Huberta ufundowana przez naszych myśliwych

Rzekomo podczas polowania na niedźwiedzie w Pirenejach, jako 14-letni chłopiec, uratował życie ojcu. Gdy ukończył 18 lat, udał się do możnego krewnego Pepina von Heristal (ok. 635-714), władcy Austrazji, Neustrii i Burgundii. Prawdo podobnie wówczas został rycerzem, mistrzem dworu i wielkim łowczym. Poślubił urodziwą księżniczkę Floriannę, córkę księcia Dagoberta, z którą miał syna Floriberta.

Przez kilka lat wiódł beztroskie życie, pośród turniejów i zabaw, polując z wielką pasją w Puszczy Ardeńskiej. Tragedią dla Huberta była śmierć ukochanej żony i ojca. Dla ukojenia rozpaczy polował z jeszcze większą pasją, szukając w łowach zapomnienia.

św. Hubert z Liège

W literaturze występuje wiele żywotów i legend z nim związanych. Jest on postacią historyczną. Żył na przełomie VI i VII wieku, urodził się około 655 roku, prawdopodobnie w rodzinie wysokiego stanu, być może był synem Bertranda, księcia Akwitanii, i wnukiem Chariberta I, króla Tuluzy. Według podań Hubert został osierocony przez matkę, a lata dziecięce i wczesną młodość spędził w Brabancji, gdzie miał być paziem Teodoryka III (652–691), króla Neustrii i Burgundii. Tam odebrał staranne wykształcenie. Od młodości jego szczególną pasją było myślistwo.

Hubert z Liège na polowaniu
źródło: brewiarz.katolik.pl

św. Eustachy
źródło: wikisource

Pomnik Diany we Wrocławiu,
źródło: Wikipedia

Dziewannę jako boginię młodości, wiosny, zwierząt, łowów i przyrody oraz opiekunkę lasów. Jej atrybutami są psy, zwłaszcza myśliwskie, wilk, niekiedy także jeleń i zając. Według Jana Długosza Dziewanna to starosłowiańska bogini lasów i łowów, mieszkanka borów i prastarych puszcz, która pojawiała się z myśliwskim rogiem i łukiem w towarzystwie białego jelenia, wówczas gdy "coś złego działo się jej ukochanym lasom lub zwierzętom w nim żyjącym". Chroniła i wspierała łowców, którzy polowali by wyżywić własne rodziny, a zwierzęta traktowali z szacunkiem.

Powrót do: Kultura Łowiecka

Najszerzej dziś znanymi Patronami związanymi z Łowiectwem są:

- starosłowiańska Dziewanna utożsamiana z rzymską Dianą, odpowiednikiem greckiej Artemidy (Artemis),

- chrześcijańscy święci: Eustachy i Hubert.

Patroni Łowiectwa

Kontakt:

Koło Łowieckie "Dzik" w Ćmielowie

ul. Sandomierska 242 A,

27-440 Ćmielów

e-mail: kontakt@dzikcmielow.pl

NIP: 661-19-93-045

REGON: 830271699

KONTO BANK PKO S.A.: 41 1240 1385 1111 0000 1185 9026

Wytrop nas na:

Copyright © 2020 Koło Łowieckie "Dzik" w Ćmielowie